Με αφορμή μια συζήτηση που έχει αρχίσει σε φιλικά ιστολόγια σχετικά με την ανεργία και τη φτώχεια θα ήθελα να ρίξω μια ματιά από διαφορετική γωνία στα πράγματα.
Κατ' αρχάς δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς στο ότι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού -βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα- τα φέρνει δύσκολα οικονομικά, ειδικά όταν μιλάμε για μισθούς των 700 ευρώ, και κινείται στα όρια της φτώχειας.
Νομίζω όμως ότι αν δεν ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας, τα λεφτά δεν θα είναι ποτέ αρκετά. Όσο πιο πολλά λεφτά έχεις, τόσο πιο πολύ δημιουργείς 'καινούργιες ανάγκες'. Κρίνοντας απ' τον εαυτό μου, βλέπω ότι ενώ τα τελευταία χρόνια έχω έξτρα εισόδημα λόγω της ενεργής συμμετοχής μου στις εξετάσεις του Cambridge, μπαίνουμε στο πειρασμό σαν οικογένεια να ξοδεύουμε σε πράγματα που δεν είναι ακριβώς αναγκαία. Βλέποντας την εκπομπή του Κούλογλου είδα πχ τον συμπαθή καθηγητή από τη Κρήτη που τα φέρνει δύσκολα με δυο παιδιά δουλεύοντας σαν ωρομίσθιος καθηγητής. Πηγαίνοντας όμως στο σουπερμάρκετ αισθάνεται την ανάγκη να πάρει στα παιδιά του πατατάκια και κρουασάν. Έχω κι εγώ παιδί και καταλαβαίνω απόλυτα πως δημιουργείται αυτή η ανάγκη αλλά αν δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το τρόπο σκέψης μας, αντιστεκόμενοι στο μοντέλο της αλόγιστης κατανάλωσης που πάει πακέτο με τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής, πώς θα διορθωθούν τα πράγματα;
Γιατί πρέπει να πέφτουμε στη παγίδα και να ακολουθούμε τις 'επιταγές' της εποχής; Γιατί πρέπει να πηγαίνουμε στις καφετέριες που μας χαρατσώνουν και να μη προσκαλούμε τους φίλους μας σπίτι για καφέ; Τις προάλλες είχα πάει στη παραλία του Αλίμου με την οικογένειά μου για περίπατο και η καφετέρια ήταν γεμάτη από ανθρώπους που 'απολάμβαναν' το καφεδάκι τους υπο τον ήχο δυνατής μουσικής που καθιστούσε τη συζήτηση σχεδόν αδύνατη. Αυτοί που περπατούσαν ή κάθονταν στα βραχάκια και απολάμβαναν τη μυρωδιά της θάλασσας ήταν ελάχιστοι. Κι αυτό γιατί στη σημερινή εποχή το 'πάμε για καφέ' ή 'πάμε να χαζέψουμε τις βιτρίνες' έχει αντικαταστήσει τη βόλτα για τη βόλτα.
Επαναλαμβάνω ότι δεν διαφωνώ ότι ζούμε στενάχωρα. Απλά τονίζω ότι πρέπει να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στις 'σειρήνες' της κατανάλωσης που επιβάλλει συγκεκριμένα μοντέλα καταξίωσης. Όπως έχει αναφέρει ένας φίλος μπλόγκερ πολλές φορές ντρεπόμαστε να πούμε ότι κάτι είναι ακριβό.
7 σχόλια:
Εχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο φίλε μου. Δεν αντιστεκόμαστε, δεν θέλουμε ή δεν τολμούμε. Ο καφές σε πλατεία της Λάρισας κοστίζει 3,80€. Και όμως, συγκεκριμένη πλατεία είναι ΓΕΜΑΤΗ κόσμο. Κι εγώ πολλές φορές, αναγκάζομαι να πιω αυτό τον ...πικρό καφέ γιατί η παρέα το θέλει.
Εμείς τη συντηρούμε την ακρίβεια, εμείς τη δημιουργούμε, εμείς μπορούμε να την ...καταργήσουμε
Οι άνθρωποι πλέον απλώς δεν ξέρουν να περνάνε καλά. Έχουν προβατοποιηθεί και ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την πεπατημένη. θα προτιμήσουν όπως είπες την αγοραία καφετέρια με την εκκωφαντική μουσική από τα βραχάκια για να μη φανούν 'γραφικοί'. Ό, τι το αυθεντικό στις μέρες μας κινδυνεύει να θεωρηθεί γραφικό και ό, τι κακόγουστο, αγοραίο και του σωρού μαζεύει τα κοπάδια...
phlou...flis,
εγώ με τη γυναίκα μου έχουμε σχεδόν κόψει τις καφετέριες, κι αυτό όχι μόνο για τις τιμές αλλά και γιατί δε μπορούμε να αντέξουμε και να ανεχτούμε τη καπνίλα.
Γεράσιμε,
νομίζω ότι αυτός ο φόβος του να μη φανείς 'γραφικός' σταματάει αρκετούς από το να προσπαθήσουν. Η 'διαφορετικότητα' έχει καταντήσει να αντιμετωπίζεται ως ύποπτη.
Υ.Γ. Συγγνώμη για τη καθυστέρηση στο σχολιασμό αλλά έλειπα με τη γυναίκα μου στην Άνδρο σαν υπεύθυνοι εξετάσεων αγγλικών.
Καλημέρα Πάνο μου,
δυστυχώς οι σειρήνες της κατανάλωσης γίνονται μέρα με τη μέρα πιο πολλές και εμείς αντιστεκόμαστε όλο και λιγότερο. Και φορτώνονται οι κάρτες μας που με τόση ευκολία και πονηριά μας χορηγούν οι Τράπεζες ακόμα και όταν δεν τις ζητήσουμε.
Μερόπη, ακόμα χειρότερο είναι ότι το lifestyle στοχεύει τα παιδιά και τα εθίζει από μικρή ηλικία στο καταναλωτισμό.
Πάνο καλημέρα. Θεωρεις καταναλωτισμο να πινεις ενα φραπέ σε καφετέρια; Η να αγοράζεις πατατάκια; Δηλαδή ειναι δικαιο να παιρνει καποιος 700 ευρώ και να μην διαμαρτύρεται όταν μαλιστα γνωριζει οτι τον "κλέβουν"; Πού πάει η αυξηση της παραγωγικότητας στην ελλάδα; Πόσο εχουν αυξηθει τα ποσοστά κερδους των επιχειρήσεων; Πόσο αυξανεται η ψαλιδα αναμεσα στους φτωχους και στους νεους πλούσιους; Πρεπει να τα δεχομαστε ολα αυτά αδιαμαρτύρητα;
Η διαμαρτυρια δεν ειναι για την στέρηση του "φραπέ" όπως καταλαβαινεις. Για αλλα πιο βαθυτερα ειναι.
Cynical, εγώ σ' αυτή την ανάρτηση δίνω έμφαση στις προτεραιότητες που πρέπει να έχουμε ανεξαρτήτως του εισοδήματος. Όταν δεν μπορούμε να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας βρισκόμενοι σε οικονομική δυσχέρεια σημαίνει ότι έχουμε πιαστεί στη φάκα.
Τα περισότερα λεφτά που χαλάμε είναι για αχρείαστα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου