'Κούφιες ευχές'

Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι ένιωθα μια απέχθεια για τις τυπικότητες. Την πρωτοχρονιά που πηγαίναμε σε κάποια θεία που γιόρταζε και μαζευόταν όλο το σόι, έπρεπε να χαιρετήσω όλους προσωπικά με το τυπικά 'Χρόνια πολλά', 'Καλή χρονιά'.
Ακόμα και τώρα νιώθω ότι οι ευχές στερούνται περιεχομένου. Π. χ. το πραγματικό περιεχόμενο της ευχής 'Χρόνια Πολλά' είναι 'ζήσε με τέτοιο τρόπο ώστε να ζήσεις πολλά και καλά χρόνια' και αυτό προϋποθέτει ένα τρόπο ζωής που λαμβάνει υπ' όψη την ποιότητα της διατροφής, την σωματική άσκηση, τη διαχείριση του στρες , την ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων. Πως είναι δυνατόν να ζήσει κάποιος πολλά και καλά χρόνια όταν αφήνεται να τον παρασύρει ο τρελός ρυθμός της σημερινής ζωής; Γι' αυτό, τουλάχιστον για τους ανθρώπους που νοιάζομαι προσπαθώ οι ευχές μου να μην είναι ξερές επαναλήψεις προηγούμενων ευχών.
Εύχομαι λοιπόν  τη καινούργια χρονιά που έρχεται να εστιάσουμε στις πραγματικές μας ανάγκες και όχι σε αυτές που το κάθε είδους lifestyle προσπαθεί να επιβάλλει. Ζούμε σε μια εποχή που, ακόμα και στην τωρινή κρίση, έχουμε καλύψει τις βασικές μας ανάγκες και έχουμε πέσει με τα μούτρα στον καταναλωτισμό και στο φαίνεσθαι. Η ουσία της ζωής -η ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων και η προσωπική μας στάση απέναντι στη ζωή και στο πλανήτη που μας φιλοξενεί- περνάει απ' το πλάι αλλά είμαστε τυφλοί. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας λοιπόν και ας αναρωτηθούμε ποιό είναι το προσωπικό και κατ' επέκταση το συλλογικό μας όραμα.

O λαός-φουγάρο

Το να μην εφαρμόζεται η κοινοτική οδηγία ή μάλλον η κοινή λογική σχετικά με την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους είναι δείγμα της κατάντιας μας σα χώρας και λαού. Και να αφήσουμε αυτά περί του μερακλή Έλληνα που δεν καταλαβαίνει από τέτοια όταν είκοσι χιλιάδες Έλληνες χάνουν τη ζωή τους από νοσήματα σχετιζόμενα με το κάπνισμα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.
Τις προάλλες μια φίλη μου είχε πάει στην Ιταλία και της έκανε εντύπωση ότι οι καταστηματάρχες στη Ρώμη κάπνιζαν έξω από το μαγαζί τους!!! Στην Ιρλανδία που έχει εφαρμοστεί το μέτρο, ακόμα και οι ίδιοι οι καπνιστές κατανόησαν ότι καπνίζοντας έξω από το χώρο διασκέδασης έχουν τη δυνατότητα να διασκεδάσουν σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον χωρίς το ντουμάνι.
Στην Ελλάδα όμως οι δικαιολογίες περί ανεφαρμοσιμότητας του μέτρου περισσεύουν. Πώς όμως να δικαιολογηθεί το παρακάτω περιστατικό. Πέρσι στη καρναβαλικό πάρτι του σχολείου της κόρης μου οι περισσότεροι γονείς είχαν καταντήσει το χώρο τεκέ δηλητηριάζοντας τα ίδια τα παιδιά τους!!! Ποια λογική μπορεί να δικαιολογήσει τέτοια συμπεριφορά;
Τι περιμένεις όμως όταν βλέπεις πχ την πασίγνωστη βουλευτή που αγωνίζεται για το δίκαιο του εργάτη να καταπατάει το δικαιώματα του μη καπνιστή στα διάφορα κανάλια που περιφέρεται καπνίζοντας σα φουγάρο;

ΥΓ. Σύμφωνα με στατιστικές οι Έλληνες είναι οι βαρύτεροι καπνιστές στο κόσμο με ετήσια κατανάλωση 3000 τσιγάρα ανά άτομο. Να μας χαιρόμαστε!!!

Ακρίβεια, μισθοί, προταιρεότητες

Με αφορμή μια συζήτηση που έχει αρχίσει σε φιλικά ιστολόγια σχετικά με την ανεργία και τη φτώχεια θα ήθελα να ρίξω μια ματιά από διαφορετική γωνία στα πράγματα.
Κατ' αρχάς δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς στο ότι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού -βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα- τα φέρνει δύσκολα οικονομικά, ειδικά όταν μιλάμε για μισθούς των 700 ευρώ, και κινείται στα όρια της φτώχειας.
Νομίζω όμως ότι αν δεν ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας, τα λεφτά δεν θα είναι ποτέ αρκετά. Όσο πιο πολλά λεφτά έχεις, τόσο πιο πολύ δημιουργείς 'καινούργιες ανάγκες'. Κρίνοντας απ' τον εαυτό μου, βλέπω ότι ενώ τα τελευταία χρόνια έχω έξτρα εισόδημα λόγω της ενεργής συμμετοχής μου στις εξετάσεις του Cambridge, μπαίνουμε στο πειρασμό σαν οικογένεια να ξοδεύουμε σε πράγματα που δεν είναι ακριβώς αναγκαία. Βλέποντας την εκπομπή του Κούλογλου είδα πχ τον συμπαθή καθηγητή από τη Κρήτη που τα φέρνει δύσκολα με δυο παιδιά δουλεύοντας σαν ωρομίσθιος καθηγητής. Πηγαίνοντας όμως στο σουπερμάρκετ αισθάνεται την ανάγκη να πάρει στα παιδιά του πατατάκια και κρουασάν. Έχω κι εγώ παιδί και καταλαβαίνω απόλυτα πως δημιουργείται αυτή η ανάγκη αλλά αν δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το τρόπο σκέψης μας, αντιστεκόμενοι στο μοντέλο της αλόγιστης κατανάλωσης που πάει πακέτο με τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής, πώς θα διορθωθούν τα πράγματα;
Γιατί πρέπει να πέφτουμε στη παγίδα και να ακολουθούμε τις 'επιταγές' της εποχής; Γιατί πρέπει να πηγαίνουμε στις καφετέριες που μας χαρατσώνουν και να μη προσκαλούμε τους φίλους μας σπίτι για καφέ; Τις προάλλες είχα πάει στη παραλία του Αλίμου με την οικογένειά μου για περίπατο και η καφετέρια ήταν γεμάτη από ανθρώπους που 'απολάμβαναν' το καφεδάκι τους υπο τον ήχο δυνατής μουσικής που καθιστούσε τη συζήτηση σχεδόν αδύνατη. Αυτοί που περπατούσαν ή κάθονταν στα βραχάκια και απολάμβαναν τη μυρωδιά της θάλασσας ήταν ελάχιστοι. Κι αυτό γιατί στη σημερινή εποχή το 'πάμε για καφέ' ή 'πάμε να χαζέψουμε τις βιτρίνες' έχει αντικαταστήσει τη βόλτα για τη βόλτα.
Επαναλαμβάνω ότι δεν διαφωνώ ότι ζούμε στενάχωρα. Απλά τονίζω ότι πρέπει να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στις 'σειρήνες' της κατανάλωσης που επιβάλλει συγκεκριμένα μοντέλα καταξίωσης. Όπως έχει αναφέρει ένας φίλος μπλόγκερ πολλές φορές ντρεπόμαστε να πούμε ότι κάτι είναι ακριβό.

Πάμε σιγά-σιγά για μάθημα Νεοελληνικής Μετάφρασης

Άκουσα χθες στο ράδιο ότι η εξεταστική επιτροπή έδωσε επεξηγήσεις(!!!) διαφόρων λέξεων στο κείμενο του Σεφέρη που δόθηκε στις εξετάσεις Νεοελληνικών. Η κατάντια της ελληνικής εκπαίδευσης σε όλο της μεγαλείο. Μαθητές που τελειώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και χρειάζονται μετάφραση λέξεων όπως 'ψεγάδι', 'παρωχημένος'.
Βέβαια δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί έχω προσωπική εμπειρία από τη προετοιμασία μαθητών για τις εξετάσεις αγγλικών. Η πλειοψηφία των μαθητών έχουν άγνοια του τι σημαίνει τεχνικές ανάγνωσης (reading skills) και δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι η κατανόηση ενός κειμένου έχει λίγο να κάνει με κατανόηση συγκεκριμένων λέξεων και περισότερο με τα συμφραζόμενα και άλλων τεχνικών που οδηγούν στη κατανόηση ακόμα και ενός σχετικά δύσκολου κειμένου.
Δυστυχώς, έχουμε φθάσει στο σημείο να χρειάζεται να μεταφραστεί ο Παπαδιαμάντης και σε λίγο θα μεταφράζουμε και νεοελληνικά κείμενα που θεωρούνται απαιτητικά όπως τα δοκίμια του Σεφέρη.

Κατανοώντας τα Μέσα 1 (Προφορικός και έντυπος λόγος)

Σε μια ανταλλαγή απόψεων με μια μπλόγκερ μου έκανε εντύπωση ότι άνθρωποι που ασχολούνται σοβαρά με το blogging και το διαδίκτυο έχουν άγνοια περί βασικών εννοιών περί μέσων. Γι' αυτό σκέφτηκα να παρουσιάσω μερικές γενικές αρχές βασιζόμενος στο καταλυτικό έργο του Marshall McLuhan.

Κατ' αρχάς, όλα τα μέσα μας αλλάζουν ριζικά σε προσωπικό, πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό, ηθικό και κοινωνικό επίπεδο. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα το μέσο είναι το μήνυμα.

Όλα τα μέσα είναι προεκτάσεις κάποιας ανθρώπινης ικανότητας -ψυχικής ή φυσικής. Πχ ο τροχός είναι προέκταση του ποδιού, τα ρούχα είναι προέκταση του δέρματος, το βιβλίο είναι προέκταση του ματιού και το ηλεκτρικό κύκλωμα είναι προέκταση του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Τα μέσα, αλλάζοντας τις αναλογίες μεταξύ των διαφόρων αισθήσεων, αλλάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε. Άρα όταν αλλάζουν αυτές οι αναλογίες, αλλάζουν και οι άνθρωποι.

Το κυρίαρχο όργανο στις κοινωνίες πριν το αλφάβητο ήταν το αυτί και ο άνθρωπος ζούσε σε ένα ακουστικό σύμπαν που ήταν λίγο-πολύ χωρίς όρια και ορίζοντες, στο σκοτάδι του μυαλού, στο κόσμο των ενστίκτων και των συναισθημάτων, της πρωτόγονης διαίσθησης και του τρόμου.

Το φωνητικό αλφάβητο ανάγκασε το 'μαγικό' κόσμο του ματιού να παραχωρήσει τη πρωτοκαθεδρία του στον ουδέτερο κόσμο του ματιού. Το φωνητικό αλφάβητο ανάθρεψε τη συνήθεια να αντιλαμβανόμαστε το κόσμο μέσω ενός 'οπτικού χωροχρόνου',
σ,υ,ν,ε,χ,ο,ύ,ς
και
σ,υ,ν,δ,ε,μ,έ,ν,ο,υ.
Η γραμμή, της οποίας αυτή η πρόταση είναι το κύριο παράδειγμα, έγινε η οργανωτική αρχή της ζωής όπου ορθολογισμός και η οπτικότητα είναι ανταλλάξιμοι όροι. Το κομμιάτασμα των δραστηριοτήτων, η συνήθειά μας να σκεφτόμαστε αποσπασματικά, η εξειδίκευση, αντικατοπτρίζουν τη γραμμική διαδικασία που είναι έμφυτη στο αλφάβητο.
Το αλφάβητο έφερε την αρχιτεκτονική, τις πόλεις, δρόμους, στρατούς, γραφειοκρατία κλπ. Έφερε όμως και την αποξένωση -η ανάγνωση πχ είναι κατ' εξοχήν μοναχική απασχόληση- και την απρόσωπη βιομηχανική παραγωγή όπου ο άνθρωπος έχασε τη δημιουργικότητά του. Κι αυτό γιατί ο ρόλος των μέσων είναι διττός: ενισχύουν κάποια δυνατότητα αλλά εξασθενούν κάποια άλλη.

Το ηλεκτρικό κύκλωμα, η προέκταση του νευρικού μας συστήματος, και ειδικά το διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα στο άνθρωπο να ξαναβρεί αυτό που έχασε: τη συντροφικότητα του 'παγκόσμιου χωριού'.

Αν δεν κατανοήσουμε τη φύση των μέσων και πως μας αλλάζουν 'ύπουλα' είναι σαν να οδηγούμε το αμάξι του μέλλοντος κοιτάζοντας το καθρέπτη.

* Tα παραπάνω βασίζονται στο βιβλίο 'The Medium is the Message' του Marshall McLuhan.

Καταναλωτισμός + Αντικαταναλωτισμός= Καταναλωτισμός+

Πολλοί από εμάς βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε αντίθετοι στο καταναλωτικό μοντέλο ζωής και προσπαθούμε να υιοθετήσουμε εναλλακτικά μοντέλα. Έχουμε όμως σκεφτεί αν στη ουσία όχι μόνο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το καταναλωτικό καλούπι αλλά στην ουσία το τροφοδοτούμε με επιπλέον καύσιμα;

Ας καθίσουμε να σκεφτούμε τα διάφορα εναλλακτικά κινήματα και τι 'χτυπήματα' επέφεραν στο καταναλωτισμό. Η τάση πχ για ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής οδηγεί σε να μοντέλο ζωής που τροφοδότησε και τροφοδοτείται από συγκεκριμένες βιομηχανίες. Τα διάφορα κινήματα ενάντια στη εκμετάλλευση εργατικού δυναμικού στο Τρίτο Κόσμο, όπως το Fair Trade, βοηθάνε μεν ως προς την εκμετάλλευση αλλά δημιουργούν μια επιπλέον αγορά που γρασάρει το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο. Η τάση για βιολογικά προϊόντα, οικολογικά ρούχα δε μπορεί παρά να λειτουργήσει μέσα στο κατεστημένο μοντέλο της αγοράς.

Όπως πολύ εύστοχα έχουν παρατηρήσει στο βιβλίο τους 'Rebel Sell' οι Joseph Heath και Andrew Potter, η γνωστή Naomi Klein του 'No Logo' -της βίβλου του αντικαταναλωτικού κινήματος- αποφασίζοντας να μετακομίσει σε μια εργατική περιοχή του Τορόντο και να μείνει σε κάποια διαμορφωμένη σοφίτα σε πρώην εργοστάσιο δημιούργησε σιγά-σιγά μια καινούργια τάση με αποτέλεσμα οι τιμές να εκτιναχθούν στα ύψη και οι μεσίτες να κάνουν χρυσές δουλειές. Η δε Naomi βλέποντας ότι η περιοχή έχασε την αυθεντικότητά της αποφάσισε να μετακομίσει ξανά!!

Το παράδοξο βέβαια βρίσκεται στο γεγονός ότι όλα αυτά τα εναλλακτικά κινήματα ανοίγουν το δρόμο για τη δημιουργία καινούργιων αγορών που κάποια στιγμή φθάνουν στον κορεσμό οπότε ξαναρχίζει το ψάξιμο και φτου απ' την αρχή. Αυτό βέβαια χαροποιεί ιδιαίτερα τις βιομηχανίες και οι διάφοροι επενδυτές τρίβουν τα χέρια τους για τις δωρεάν ιδέες που τους παρέχονται από τους απανταχού εναλλακτικούς.

H αποσάθρωση της ελληνικής κοινωνίας

Ένα από τα πιό ανησυχητικά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας είναι η εμπέδωση της ασυδοσίας που σταθερά διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό.
Αφορμή για το σχόλιό μου είναι η τελευταία απεργία των οδηγών βυτιοφόρων. Ξεκαθαρίζω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην απεργία αλλά μέχρι εκεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αδιανόητο να μην επιτρέπεται σε ιδιόκτητα βυτιοφόρα εταιρειών να εφοδιάσουν τα πρατήριά τους. Λόγω του χθεσινού χάους -και με δική μου υπαιτιότητα φυσικά- υπάρχει περίπτωση να φυτοζωεί η οικογένειά μου για κάποιους μήνες.
Βέβαια το παραπάνω περιστατικό είναι μια διαδεδομένη πρακτική που έχει εμπεδωθεί και τρέφεται απ' την ασυδοσία και την μη τήρηση των νόμων. Πριν λίγο καιρό θυμίζω την απεργία της ΔΕΗ με τις καταλήψεις σταθμών όπου, μάλιστα, είχαμε και εισβολή συνδικαλιστών στο δικαστήριο και διακοπή της διαδικασίας!!! Το να παρακωλύεται η συγκοινωνία έχει γίνει κοινή πρακτική. Οι καταλήψεις δημόσιων χώρων (βλ. ΑΣΟΕ) θεωρείται κάτι το σύνηθες. Αν έχεις πολιτική κάλυψη όλα επιτρέπονται. Αν, βέβαια, εγώ μαζί με άλλους καθηγητές καταλάβω το φροντιστήριο που δουλεύω για ικανοποίηση των αιτημάτων μας θα συλληφθούμε αμέσως.Στην υπόλοιπη Ευρώπη βέβαια τέτοιες πρακτικές είναι αδιανόητες. Στην Αγγλία π. χ. που έχω εμπειρία όταν γίνεται διαδήλωση δεν κλείνει η κυκλοφορία. Οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν συγκεκριμένη λωρίδα του δρόμου και συνοδεύονται απ' την αστυνομία!!!
Ο κίνδυνος βέβαια σ' όλη αυτή τη κατάσταση είναι ότι η εμπέδωση της ανομίας και του ετσιθελισμού μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ήδη βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις απεργούς και καταληψίες να έρχονται στα χέρια με κάποιους που παρεμποδίζονται στην κοινωνική τους ζωή. Δυστυχώς οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν καταλαβαίνουν ότι η συνέχιση αυτής της νεοτροπίας μόνο δεινά μπορεί να φέρει.

Όταν στη ζωή έρχεται το πάνω κάτω.

Είναι φοβερό πως η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Σήμερα άρχισε για μένα και τη γυναίκα μου η περίοδος των προφορικών εξετάσεων του Cambridge μιας και είμαστε εξεταστές προφορικών. Αφού τελειώσαμε αργά το απόγευμα, πετάχτηκα στο σπίτι να τσιμπήσω τίποτα και μετά να πάω σ' ένα μάθημα γιατί μια μαθήτρια μου δίνει τις τελικές εξετάσεις του Michigan Proficiency. Πρέπει να πω δεν είχα όρεξη να πάω γιατί ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά, λόγω ευσυνειδησίας, αποφάσισα να πάω.
Τώρα αρχίζουν τα ωραία. Στο δρόμο ακούω στο ράδιο ότι υπάρχει έλλειψη βενζίνης λόγω της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων. Συνειδητοποιώ ότι το ρεζερβουάρ μου είναι σχεδόν άδειο έχοντας φθάσει στα μισά της διαδρομής. Όσα βενζινάδικα είναι ανοιχτά έχουν δημιουργήσει μποτιλιαρίσματα. Σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα να γυρίσω πίσω. Έτσι κι αλλιώς, στην ουσία πήγαινα στη μαθήτριά μου για συμπαράσταση -μια ώρα παραπάνω τι να σου κάνει. Παρ' όλο αυτά, αποφασίζω, μια κι έφτασα στη μέση, να πάω. Φθάνοντας όμως στη Βάρης-Κορωπίου βλέπω μια τεράστια ουρά, προφανώς γιατί υπάρχουν πολλά βενζινάδικα στη περιοχή. Καταλαβαίνω ότι μ' αυτή τη κίνηση μπορεί και να ξεμείνω από βενζίνη. Βλέπω ένα βενζινάδικο στο αντίθετο ρεύμα. Αποφασίζω να 'γεμίσω' το αυτοκίνητο και μετά να συνεχίσω για το μάθημα. Πιάνω αριστερά στο φανάρι και περιμένω -έχοντας ήδη αργήσει για το μάθημα. Μπροστά μου είναι δύο αμάξια. Ανάβει το πράσινο αλλά ο μπροστινός κοιμάται. Πέφτουν τα σχετικά κορναρίσματα και ξυπνάει αλλά όταν φθάνει στη μέση του αντίθετου ρεύματος αμφιταλαντεύεται και κολλάει. Όταν φθάνω για να στρίψω το φανάρι γίνεται κόκκινο. Βλέποντας ότι το αντίθετο ρεύμα είναι άδειο περνάω -κάτι που δεν το κάνω όντας ό τύπος που πάει με το σταυρό στο χέρι. Και ώς εκ θαύματος , έχοντας στρίψει ακούω τη σειρήνα ενός περιπολικού.
Για να μη τα πολυλογώ τρώω μια ωραία κλήση 700 ευρώ και μου παίρνουν το δίπλωμα και την άδεια για 60 μέρες. Πρακτικά αυτό για μένα σημαίνει καταστροφή γιατί μέχρι τις 20 Ιουνίου είμαι κλεισμένος για εξετάσεις σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ήδη το σαββατοκύριακο είναι να πάω Πάτρα και το επόμενο στην Άνδρο. Χώρια φυσικά ότι χρειάζομαι το αυτοκίνητο για να πηγαίνω στα δικά μου μαθήματα.
Αν δεν καταφέρω να πάρω τα χαρτιά πίσω όλος ο προγραμματισμός της οικογένειας για το καλοκαίρι πάει στράφι.

Όταν η πολιτική γίνεται τσιφλίκι

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν έχει σκοπό να σταματήσει να μας εκπλήσσει. Αναφέρομαι σε ένα απ' τους πρωταγωνιστές των τελευταίων αρκετών μηνών, τον κύριο Σουφλιά που ανέφερε ότι το πολυπόθητο ανεξάρτητο υπουργείο Περιβάλλοντος θα δημιουργηθεί στις αρχές του 2009.
Αυτό που βρίσκω εκπληκτικό, μεταξύ άλλων, είναι ότι αυτό ειπώθηκε, αν κατάλαβα καλά, στο δρόμο κατόπιν επίμονων ερωτήσεων των δημοσιογράφων. Το ερώτημα είναι: Για ένα τόσο σημαντικό θέμα, ποιανού αρμοδιότητα είναι να το ανακοινώσει; Προφανώς του πρωθυπουργού. Αυτό δείχνει ότι η συγκεκριμένη δήλωση έγινε κάτω από την πίεση των ημερών σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τα πνεύματα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Σουφλιάς εκφράζει μια παρωχημένη άποψη της πολιτικής, που καθόλου δε συμβαδίζει με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για μοντέρνα διακυβέρνηση. Δυστυχώς ο Σουφλιάς θεωρεί το υπουργείο τσιφλίκι του και το τραγικό είναι ότι ο πρωθυπουργός το έχει αποδεχθεί. Οι ανάγκες της χώρας υποβαθμίζονται για χάρη των εσωκομματικών ισορροπιών.

Ζήσε το Μύθο σου

Το μπάχαλο σε πολλές πλευρές της Ελληνικής πολιτείας δεν έχει σταματημό. Το τελευταίο περιστατικό σχετίζεται μ' αυτό που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε 'βαριά βιομηχανία' της χώρας, δηλαδή τον τουρισμό.
Όπως έγινε γνωστό, πολλοί αρχαιολογικοί χώροι θα μένουν κλειστοί τα απογεύματα λόγω έλλειψης προσωπικού!! Ο τραγέλαφος σε όλο του το μεγαλείο.Έρχονται άνθρωποι απ' τα πέρατα του κόσμου να δούνε την Ακρόπολη π.χ. και πρέπει να κάνουν αγώνα δρόμου και να συνωστισθούν για να 'ζήσουν το μύθο τους' όπως λέει και το σλόγκαν του ΕΟΤ.Κατά τ' άλλα, ο πολιτισμός είναι η πρώτη μας προτεραιότητα, όπως είχε πει κι ο πρωθυπουργός στην αρχή της πρώτης τετραετίας.
Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι αντανάκλαση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που δεν δίνει δεκάρα για τον πολιτισμό. Αρκείται στον πολιτισμό της τηλεόρασης, του καναπέ δηλαδή και του χαβαλέ. Όλα τα σημαντικά θέματα περνάνε στο ντούκου ή γίνονται σόου. Ακόμα και οι λεγόμενοι άνθρωποι του πολιτισμού έχουν κλειστεί στην ιδιωτικότητά τους. Φαίνεται, ότι το σημερινό μοντέλο της προσομοιωμένης πραγματικότητας έχει τη δύναμη να αλέθει τα πάντα.

Πρόσκληση για τσάι

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφέρει ότι όταν λέω ότι έχω κόψει τον καφέ και πίνω μόνο τσάι συχνά εισπράττω παράξενα βλέμματα.Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι όταν λέω τσάι δεν εννοώ το τυπικό Lipton στο κίτρινο φακελάκι αλλά τσάι χύμα που φτιάχνεται σε τσαγερό και δη κινέζικο.
Τώρα, πως κι έγινε κι έκοψα τον καφέ; Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν κάτι σαν πείραμα όταν αποφάσισα να δω πόσο μπορώ να αντέξω χωρίς καφέ. Για περίπου ένα μήνα δεν έβαλα καφέ στο στόμα μου κι έπινα μόνο τσάι συνεπικουρούμενος κι απ' τη γυναίκα που είναι απ' τη Ρωσία όπου το τσάι είναι κάτι σαν παράδοση. Βέβαια εκεί πίνουν κυρίως μαύρο ενώ εμείς αφοσιωθήκαμε στο πράσινο λόγω του γεγονότος ότι δεν υπόκειται σε διαδικασία οξείδωσης διατηρώντας τα συστατικά του και κυρίως τις κατεχίνες που είναι απ' τα πιο δυνατά αντιοξιδωτικά της φύσης. Μετά τον ένα μήνα, είδαμε ότι ο καφές δε μας τραβούσε πια τόσο πολύ. Πίναμε πολύ σπάνια μέχρι που το κόψαμε τελείως.
Για όσους δεν ξέρουν όλα τα είδη τσαγιού προέρχονται απ' το δέντρο-θάμνο Camelia Sinensis. Εκτός από πράσινο, υπάρχει το λευκό, το κίτρινο και ένας ειδικός τύπος τσαγιού, το oolong, που είναι κάτι μεταξύ πράσινου με λίγο μαύρο.
Όσο αφορά τη γεύση του, δε νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με του καφέ. Ο καφές πέφτει σα βόμβα στο στόμα και στο στομάχι ενώ το τσάι το νιώθεις σαν γλυκιά φωτιά. Ο καφές καταστρέφει τη πέψη ενώ το τσάι τη διευκολύνει. Ο οργανισμός προσπαθεί να ξεφορτωθεί το 'δηλητήριο' ένω καλωσορίζει το τσάι σαν 'ελιξήριο' που τριγυρνάει σαν το καλό φύλακα και συλλαμβάνει τις εγκληματικές ελεύθερες ρίζες.
Επιπλέον, το να αρχίσει να πίνει κάποιος τσάι έχει να κάνει συνήθως με μια στροφή σε πιό υγειινό τρόπο ζωής. Αντίθετα ο καφές είναι συνυφασμένος με τη ρουτίνα της σημερινής τρελής εποχής, κάτι που το κάνεις χωρίς να σκέφτεσαι και συχνά συνοδεύεται από άλλες 'κακές' συνήθειες.
Ο καφές είναι αποτέλεσμα μιας σχέσης ακόμα και καταναγκαστικής. Πιέζεις τον εαυτό σου να αρχίσεις. Δε νομίζω ότι η πρώτη γουλιά καφέ που δοκιμάζεις στη ζωή σου είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Απλά ο καφές πάει πακέτο με άλλα πράγματα και αναγκάζεσαι να μπεις στο παιγνίδι.
Όταν όμως αρχίζεις να πίνεις τσάι, είναι μια συνειδητή επιλογή, η αρχή μιας σχέσης που οδηγεί στην ωριμότητα. Ο καφές είναι η ποπ μουσική. Το τσάι είναι Μότσαρτ.

Η Πρωτοπορία των Ελληνικών Πανεπιστημίων

Πολύ χαίρομαι με αυτή την ιδιαίτερη ανταλλαγή ιδεών και απόψεων που επιτελείται τον τελευταίο καιρό στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Μέσα απ' αυτόν τον γόνιμο διάλογο σίγουρα κάτι θετικό θα προκύψει και τα πανεπιστήμια θα βρουν το δρόμο τους μέσα στο σημερινό περιβάλλον με τις τόσες προκλήσεις.
Χθες, για παράδειγμα, φοιτητές (!!) του Οικονομικού Πανεπιστημίου που αντιδρούσαν στην απόφαση της Συγκλήτου να αποσυρθούν τα πανό των παρατάξεών τους απ' την είσοδο του κτηρίου μπούκαραν στην αίθουσα συνεδριάσεων και έθεσαν τους συγκλητικούς σε ομηρία μέχρι να αλλάξουν την απόφασή τους. Σήμερα δε θα προβούν σε κατάληψη της πρυτανείας.

Τα Πανεπιστήμιά (;) μας είναι σίγουρα πρωτοπόρα σ' αυτό το τομέα μια και δείχνουν το δρόμο για το πως πρέπει να πορευτούμε στη καινούργια χιλιετία που έχουμε μπει. Θίγουν θέματα και προτείνουν συμπεριφορές που θα τα βρουν μπροστά τους τα 'καθυστερημένα' πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.
Έχουμε κάτι, τουλάχιστον, για το οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι.

Υ. Γ. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη σχετικό με το θέμα.

Όταν το σωστό γίνεται λάθος ή Σημεία των Καιρών

Μια συζήτηση με τους μαθητές μου σχετικά με προβλήματα υγείας της σημερινής εποχής έβγαλε το συμπέρασμα ότι, κατά ένα παράδοξο τρόπο, αν προσπαθείς να ακολουθήσεις ένα υγιεινό τρόπο ζωής, οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν σαν εξωγήινο. Θυμήθηκα π. χ. ότι σχετικά πρόσφατα η κόρη μου είχε πάρει κάτι πολύσπορες φρυγανιές στο σχολείο. Όταν οι άλλοι την είδαν να τρώει της έκαναν το 'φοβερό' σχόλιο ότι αυτά είναι για 'δίαιτα' κι ότι είναι αρκετά λεπτή για να τρώει 'τέτοια πράγματα'!!! Όταν όμως τρως κρουασάν, σοκολάτες κλπ. δεν δέχεσαι κανένα σχόλιο γιατί θεωρείσαι 'νορμάλ'.
Επιπλέον, όσο αφορά εμένα, όταν μου προσφέρεται καφές και λέω ότι τον έχω κόψει και πίνω μόνο πράσινο τσάι, με ρωτάνε αν είχα πρόβλημα υγείας κι αναγκάστηκα να τον κόψω. Όταν δε, σε σχετικές συζητήσεις τους λέω ότι δεν τρώω κόκκινο κρέας και ότι σπάνια χρησιμοποιώ ασανσέρ ...
Τέτοιες αντιδράσεις δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα υγιεινής αλλά επεκτείνεται σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Προσπαθείς πχ να οδηγείς σωστά και να μην το παίζεις 'Έλληνας και σε κοιτάνε μ' ένα παράξενο βλέμμα που λέει, 'Καλά τώρα, τι προσπαθείς να αποδείξεις;' Ζούμε στην εποχή της διαστροφής όπου το lifestyle έχει αντιστρέψει έννοιες κατά το δοκούν κι οι περισσότεροι, όπως συνήθως, ακολουθούν.

Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι

Διαβάζοντας το βιβλίο του Jared Diamond 'Guns, Germs and Steel' καταλαβαίνεις ότι η ανωτερότητα του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού έχει τις ρίζες της, κατά κύριο λόγο στη γεωγραφία.
Ο συγγραφέας, που είναι σπάνια περίπτωση διανοούμενου-επιστήμονα με βαθιές γνώσεις σε διάφορους επιστημονικούς τομείς αλλά και επιτόπια έρευνα, προτείνει ότι η κοινωνικο-πολιτική και τεχνολογική ανωτερότητα της δύσης οφείλεται στην ύπαρξη του οριζόντιου άξονα της Ευρασίας που εκτείνεται απ' τις ατλαντικές ακτές της Δυτικής Ευρώπης έως την Κίνα. Η σχετική κλιματική ομοιομορφία και η απουσία ανυπέρβλητων εμποδίων κατά μήκος αυτού του άξονα επέτρεψε την γρήγορη μεταφορά όλων των επιτευγμάτων που πρωτοεμφανίστηκαν στο λεγόμενο Fertile Crescent στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας.
Συγκεκριμένα, η ιδιομορφία της περιοχής την κατέστησε το πρώτο μεγάλο κέντρο γεωργικής παραγωγής και κτηνοτροφίας -δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα σιτηρά και εξημερωμένα ζώα που χρησιμοποιούμε σήμερα προέρχονται από το Fertile Crescent -που επέτρεψε στον άνθρωπο να ξεφύγει από το πρωτόγονο τρόπο ζωής του νομάδα-κυνηγού και οδήγησε στην εμφάνιση μονίμων πληθυσμών σε χωριά, chiefdoms και ούτω καθ' εξής. Αυτός ο τρόπος ζωής επέτρεψε την εμφάνιση διαφόρων ειδικοτήτων, τεχνίτες, γραφιάδες, ιερέων κλπ, και την δημιουργία ενός γραφειοκρατικού μοντέλου διαχειρισμού της κοινωνίας που με τη σειρά του επέφερε την ανάπτυξη διαφόρων τεχνολογικών μέσων όπως της γραφής, των μεταλλικών όπλων, αλλά και την εμφάνιση ασθενειών λόγω της συναναστροφής με τα εξημερωμένα ζώα.
Ο προαναφερθείς άξονας επέτρεψε τη διασπορά αυτών των ανακαλύψεων καθώς και την ανταλλαγή ιδεών και τεχνολογιών και μικροβίων από άλλα παρόμοια κέντρα -κυρίως στην Κίνα.
Το γιατί αυτό δεν κατέστη δυνατό στη Βόρεια και Νότια Αμερική έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι εκεί ο άξονας ήταν βορειοδυτικός όπου επικρατούν διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες. Αυτό συνεπικουρούμενο από την ιδιαίτερη γεωγραφία της περιοχής δεν επέτρεψε κατ' αρχάς την ανάπτυξη της γεωργίας πάντα σε συνάρτηση με την Ευρασία, και την επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων φυλών. Επίσης η έλλειψη μεγαλόσωμων ζώων προς εξημέρωση και κτηνοτροφική παραγωγή -με εξαίρεση το λάμα- είχε καταστήσει τους αυτόχθονους κατοίκους ευάλωτους στις ευρωπαϊκές ασθένειες.
Τα παραπάνω, που βέβαια αποτελούν το γενική επιχειρηματολογία του συγγραφέα, δείχνουν ότι η πρόοδος του λεγόμενου δυτικού κόσμου με απ' αρχή την Ευρώπη δεν έχει να κάνει με κάποιες ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες αλλά, σε μεγάλο βαθμό, βασίζεται κυρίως σε συγκυρίες.

Let's Ubuntu!

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα να εγκαταστήσω δοκιμαστικά την καινούργια έκδοση του λειτουργικού συστήματος Ubundu που βασίζεται σε ανοιχτό κώδικα και διατίθεται δωρεάν(!) μαζί με όλα τα βοηθητικά προγράμματα που χρειάζονται οι χρήστες υπολογιστών σήμερα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτό το λειτουργικό είναι προϊόν εθελοντών που προσφέρουν τη γνώση τους αφιλοκερδώς, κάτι που αντιβαίνει την επικρατούσα αντίληψη περί εργασίας. Μάλιστα ο δεοντολογικός κώδικας της κοινότητας θα μπορούσε να είναι ένας μπούσουλας για ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής στη σημερινή κοινωνία του ατομικιστικού καταναλωτισμού. Το δε όνομα δεν είναι καθόλου τυχαίο μια και σημαίνει 'ανθρωπιά και αλληλεγγύη προς του άλλους'.
Οι αρχές που διέπουν την κοινότητα είναι οι ακόλουθες:

• Να δείχνεις κατανόηση και ευγένεια
• Να σέβεσαι τους άλλους
• Να είσαι συνεργάσιμος
• Όταν διαφωνείτε ζητείστε την συμβουλή άλλων
• Όταν δεν είστε σίγουροι, ζητείστε βοήθεια
• Όταν φεύγετε από μια ομάδα εργασίας κάντε το ομαλά σκεπτόμενοι τη συνοχή της ομάδας.

Αυτό που κάνει τις οποιεσδήποτε αρχές σημαντικές είναι η πρακτική τους εφαρμογή. Στη περίπτωση του Ubuntu το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του. Μια λογική κόντρα στο ρεύμα φέρνει αποτέλεσμα και προτείνει μια διαφορετική στάση ζωής που βασίζεται στην εποικοδομητική συνεργασία.
Let's Ubuntu or as the slogan goes 'I do it with Ubuntu'.

Οι Κλιματικές αλλαγές που δεν βλέπουμε

Οι επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών μπορεί να έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές στην Ευρώπη αλλά υπάρχουν μέρη του κόσμου που απειλούνται άμεσα.
Ένα τέτοιο μέρος είναι τα νησιά Κάρτερετ στην Παπούα Νέα Γουινέα όπου η στάθμη του νερού έχει ανέβει τόσο πολύ που οι κάτοικοι θα πρέπει να μετεγκατασταθούν καθώς μέχρι το 2015 πιστεύεται ότι τα νησιά θα εξαφανιστούν.
Ας σημειωθεί ότι στο νησί δεν υπάρχει ηλεκτρικό ή αυτοκίνητα, που σημαίνει ότι δεν έχει συνεισφέρει το παραμικρό στο φαινόμενο του θερμοκηπίου αλλά πρέπει να πληρώσει το τίμημα για το δικό μας τρόπο ζωής. Αυτό, βέβαια, καταδεικνύει το γεγονός ότι εμείς του Δυτικού κόσμου που έχουμε δημιουργήσει το πρόβλημα έχουμε υποστεί τις μικρότερες επιπτώσεις. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος δεν θα έπρεπε θεσμικά π.χ. μέσω του ΟΗΕ να πληρώσει τό τίμημα για παρόμοιες περιπτώσεις;
Ειδικά στην Ελλάδα βέβαια, που η περιβαντολογική συνείδηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ζούμε μακάριοι στην άγνοιά μας. Σ' αυτό βέβαια ευθύνονται και τα μέση ενημέρωσης -με εξαιρέσεις βέβαια- που αντιμετωπίζουν τις οποιοδήποτε καταστροφές η θεομηνίες σαν σόου.
Υ.Γ Για περισότερες πληροφορίες για τα συγκεκριμένα νησιά στο: http://www.newint.org/columns/currents/2008/03/01/climate-change/

Ακτιβισμός στο διαδίκτυο

Αν νομίζετε ότι η ψηφιακή σας φωνή μπορεί να ακουστεί και να πιέσει διάφορους ισχυρούς μπορείτε να πάτε στο www.avaaz.org και να υπογράψετε διάφορα διαβήματα που σχετίζονται με τρέχοντα σοβαρά θέματα. Π.χ. μπορείτε να πιέσετε την κυβέρνηση της Κίνας να αρχίσει ειλικρινείς συνομιλίες με τον Δαλάι Λάμα για επίλυση του Θιβετιανού προβλήματος.
Το διαδίκτυο έχει καταστήσει το κόσμο παγκόσμιο χωριό και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για διαδέσκαση και κοινωνικές συναστροφές τύπου facebook. Νομίζω ότι μπορούμε να διαθέσουμε λίγο απ' το χρόνο μας για κάτι σημαντικό.

Η Πραγματική Ανάσταση

Η Ανάσταση έχει καταντήσει ένα πανηγύρι με βεγγαλικά και το πραγματικό της νόημα έχει πνιγεί μέσα στα τελετουργικά, τη μαγειρίτσα -τι φοβερό έθιμο να πέφτεις με τα μούτρα σε τέτοιο ανθυγιεινό φαγητό μετά από νηστεία!- και τα τσιμπούσια της χοληστερίνης.
Η Ανάσταση σαν ζωή μετά θάνατο δεν μ' ενδιαφέρει. Η ανάσταση θα έπρεπε είναι η αναγέννηση του ανθρώπου μέσα από την αυθυπέρβαση του εγώ και την προσφορά ανιδιοτελούς αγάπης. Μια τέτοια στάση ζωής συνιστά θάνατο του 'ατόμου' και γέννηση του 'προσώπου' δηλαδή ανάσταση. Αυτά βέβαια είναι δύσκολα πράγματα και στην σημερινή εποχή που οργιάζει το εγώ και η εικονική πραγματικότητα φαίνεται ακατόρθωτο
Γι' αυτό η εκκλησία έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό το τρένο. Αντί να εστιάζει στα ουσιώδη έχει προσκολληθεί στα τυπολατρικά -γάμους, κηδείες, βαφτίσια κλπ. κι έχει γίνει ένα είδος κατεστημένου. Απλά προχωράει με κεκτημένη ταχύτητα.

Ο Τσίπρας, οι αριθμοί, οι ιδέες κι η πραγματικότητα.

Η συνέντευξη του Τσίπρα στο περιοδικό Schooligans καταδεικνύει πρώτα την ρηχότητα της πολιτικής του σκέψης και δεύτερον τη προσκόλληση σε απόψεις/προκαταλήψεις που δεν έχουν περάσει από τη βάσανο της διαχρονικής επεξεργασίας.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στις απόψεις του περί της σκέψης του Μάο όπου αναφέρει βαρύγδουπες έννοιες όπως 'αμφισβήτηση της νομενκλατούρας ακόμα και μέσα στην επαναστατική διαδικασία'. Όταν του αναφέρθηκε δε ότι αυτά τα ωραιοποιημένα λόγια έρχονται σε αντίθεση με με τα 38 εκατομμύρια νεκρούς απάντησε ότι τα νούμερα αυτά αμφισβητούνται και ότι αυτό που ξεχωρίζει πολιτικούς σαν τον Μάο από τον Χίτλερ είναι η καλή τους αρχική πρόθεση. Δηλαδή, αν οι νεκροί ήταν στην πραγματικότητα 1 εκατομμύριο οι φρικαλεότητες γίνονται δικαιολογημένες; Ο Πολ Πότ των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη πρέπει να κριθεί για τις τυχόν καλές του αρχικές του προθέσεις; Μ' αυτή τη λογική ακόμα και ο Χίτλερ θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι σκόπευε σε μετασχηματισμό του κόσμου προς το καλύτερο.
Ένα άλλο που αξίζει προσοχής στο ίδιο θέμα είναι ότι είναι θεμιτό να απομονώνουμε την πολιτική σκέψη από το αποτέλεσμα τη δεδομένη ιστορική στιγμή! Δηλαδή οι ιδέες κρίνονται ανεξάρτητα από την εφαρμογή τους στη ζωντανή εμπειρία!! Εγώ μπορώ να δηλώνω 'προοδευτικός' και να είμαι πχ. σεξιστής. Τα λεγόμενά του βέβαια δεν είναι τυχαία γιατί όπως λέει παρακάτω δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό να στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο αν το δημόσιο της περιοχής του δεν ήταν καλό. Κατά τα άλλα μπορούμε να αγωνιζόμαστε για το δημόσιο σχολείο.
Να τον χαίρονται αυτοί που τον προωθούν.

Τα σύννεφα έρχονται

Καινούργια αρχή

Μετά από πολλά χρόνια ξαναπιάνω τη φωτογραφική μηχανή με την προοπτική να αποτυπώσω τη δική μου ματιά στο κόσμο.

Πειράζει που δεν θέλω να συνταξιοδοτηθώ; Ή αλλιώς 'Η αργία φέρνει μαθαλκία'

Επειδή πολύς ντόρος γίνεται με το ασφαλιστικό, εγώ θα πω κάτι αιρετικό. Ποτέ δε μπορούσα να καταλάβω αυτή τη μανία των περισσοτέρων ανθρώπων να σταματήσουν να δουλεύουν - μερικοί μάλιστα στα 50 τους!!!. Όταν είσαι συνταξιούχος στην ουσία βγαίνεις στη σύνταξη απ' τη ζωή. . Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή σου είναι η δουλειά σου.Να σε ρωτάνε τι κάνεις και να λες 'τίποτα'!!, για μένα είναι κατάντια.
Ίσως έχει να κάνει με το ότι μ' αρέσει η δουλειά μου - καθηγητής αγγλικών - και προσπαθώ να την κάνω όσο πιο καλύτερα μπορώ. Μου αρέσει επίσης κι η επαφή, το δούναι και λαβείν με τόσες διαφορετικές προσωπικότητες που σε κάνουν καλύτερο σαν καθηγητή και σαν άνθρωπο.
Θα μου πεις τι γίνεται στη περίπτωση που κάνεις μια δουλειά που δεν σ' αρέσει, που δεν τη διάλεξες. Θα μπορούσα να σου πω ότι όπως στρώνουμε θα κοιμηθούμε, που ίσως ακούγεται σκληρό αλλά από ένα σημείο και μετά εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις ακόμα και αναστροφή. Αν δε σε ικανοποιεί η δουλειά σου προσπάθησε να την αλλάξεις, μάθε κάτι καινούργιο, πιο ενδιαφέρον.
Εγώ θα ήθελα πάντως να πεθάνω δραστήριος κι όχι να μ' έχει πάρει η ζωή από κάτω. Η αργία φέρνει μαθαλκία.

Θιβέτ, ανθρώπινα δικαιώματα & 'προοδευτικότητα

Πολύ επιτυχημένο το σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη στη Καθημερινή σχετικά με την αντιμετώπιση της τεταμένης κατάστασης στο Θιβέτ από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Οι μάχες σώμα με σώμα με τις κινέζικες δυνάμεις καταστολής είτε περνάνε στο ντούκου ή βαπτίζονται 'διένεξη'. Το ίδιο το Θιβέτ είναι 'προσαρτημένη περιοχή' ενώ πχ η Παλαιστίνη είναι 'κατεχόμενη'.
Στο Θιβέτ έχουμε 'Κινέζους μέτοικους' αλλά στη Κύπρο έχουμε 'παράνομο εποικισμό'. Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη περίπτωση διαφορετικών μέτρων και σταθμών τότε τι είναι;
Η Κίνα βέβαια είναι ο ανερχόμενος γίγαντας και παγκόσμιος παραγωγός των περισσότερων προϊόντων που καταναλώνουμε και πρέπει να είμαστε διακριτικοί στη 'κριτική' μας γιατί βλέπετε η μπίζνα είναι πάνω απ' όλα.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι οι λεγόμενες 'προοδευτικές' δυνάμεις που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τηρούν σιγή ιχθύος. Έχουμε μάθει το παραμύθι και διοργανώνουμε πορείες, φορώντας ρούχα made in China, στην Αμερικάνικη Πρεσβεία σε μια χώρα που έχει υιοθετήσει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής ( πχ έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό διαβήτη στα παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση - ας είναι καλά τα φαστφουντάδικα). Είδατε καμιά πορεία στην τελευταία διαδήλωση στο κέντρο στην Κινέζικη Πρεσβεία; Είδατε συμπαράσταση στους Θιβετανιούς διαδηλωτές στην Ολυμπία;
Στην περίπτωση του Θιβέτ υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Ο πολιτικός ηγέτης των Θιβετανιών τυχαίνει να είναι και ο θρησκευτικός τους ηγέτης και οι 'προοδευτικές' δυνάμεις έχουν αλλεργία στην θρησκεία.
Αλήθεια η Κανέλλη εμφανίστηκε στα κανάλια να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση στο Θιβέτ;

Περί τεχνολογίας και 'κλειστών συστημάτων'.

Ένα πράγμα που με απασχολεί πολύ τελευταία είναι η αδυναμία μας να κατανοήσουμε μερικά βασικά πράγματα για την επίδραση της τεχνολογίας και των μέσων στη ζωή μας.
Ο προφητικός, σε πολλά πράγματα, Marshall McLuhan είχε πει ότι έχουμε την τάση όταν μιλάμε για τεχνολογία και μέσα να επικεντρωνόμαστε στη λεγόμενη καλή ή κακή χρήση του τεχνολογικού μέσου αλλά ξεχνάμε ότι το κάθε μέσο κατά κάποιο τρόπο μας καθιστά 'ανάπηρους' γιατί γίνεται προέκταση του εαυτού μας. Πχ το σημαντικό με την τηλεόραση δεν είναι τόσο ο τρόπος που χρησιμοποιείται αλλά το γεγονός ότι γίνεται προέκταση του ματιού μας. Κι όταν η τηλεόραση αντικαθιστά σχεδόν ολοκληρωτικά τη πρωτογενή ματιά μας, η αντίληψη του κόσμου είναι φιλτραρισμένη μέσα από ένα αχταρμά εικόνων όπου έχουν αλεστεί τα πιο αταίριαστα πράγματα.
Είναι επίσης απορίας άξιο είναι ότι αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι οδηγούμαστε στη συνένωση με τις μηχανές. Μέσω της νανοτεχνολογίας θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε nanobots στον εγκέφαλό μας για να αυξήσουμε τη μνήμη μας ή οτιδήποτε software μπορεί κάποιος να φανταστεί κι αυτό είναι κάτι που πρέπει ν' αρχίσουμε να το συζητάμε τώρα.
Έχουμε ναρκωθεί από την τεχνολογία σαν τον Νάρκισσο του μύθου όπως πολύ έξυπνα έχει αναλύσει ο MacLuhan. Το νόημα του μύθου είναι το γεγονός ότι γοητευόμαστε από τις προεκτάσεις του ευατού μας. Ο Νάρκισσος πήρε την αντανάκλασή του για ένα άλλο
πρόσωπο. Η προέκταση του καθρεπτισμένου εαυτού του στον καθρέπτη του νερού νάρκωσε τις αισθήσεις του κι έγινε σκλάβος της εικόνας. Προσάρμοσε την ύπαρξή του στην προέκταση του εαυτού του κι έγινε ένα 'κλειστό σύστημα'.
Μήπως όλοι μας έχουμε γίνει 'κλειστά συστήματα' ναρκωμένοι από τις αλλεπάλληλες προεκτάσεις του εαυτού μας;

Όραμα κανείς;

Η ζωή χωρίς κάποια προοπτική - ακόμα και την πιο μηδαμινή - δεν νοηματοδοτείται. Αν δεν ξυπνάς το πρωί προσμένοντας κάτι η μέρα σου φαίνεται ανιαρή και δεν κάνεις τίποτα με όρεξη. Έχουμε αναρωτηθεί τι όραμα έχουμε σαν χώρα κατ' αρχάς; Και δεν είναι ανάγκη αυτό να είναι κάτι μεγαλεπήβολο αν και θα ήταν ευκταίο.
Έχουμε αναρωτηθεί τι μας εμποδίζει σαν χώρα να επενδύσουμε στην παιδεία μέσω των νέων τεχνολογιών; Ποιες είναι οι προτάσεις της ΟΛΜΕ πχ για την ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας; Που είναι οργανωμένες ενέργειες από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων να πιέσουν προς μια νέα κατεύθυνση. Λόγου χάριν, η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικού διαβήτη τύπου 2 στην Ευρώπη. Είναι τόσο δύσκολο να εκπονηθεί μια οργανωμένη αντιμετώπιση του προβλήματος μέσα από το σχολείο; Αν δεν μάθουν τα παιδιά στο σχολείο βασικές αρχές υγιεινής διατροφής που θα τις μάθουν;
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα έχει πλακώσει όλα η κομματίλα και βασιλεύει η μετριότητα. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον το όραμα είναι να τη βολέψουμε όπως μπορούμε. Στη μετριότητα μιας θεσούλας στο δημόσιο, στις επιφανειακές ικανοποιήσεις της στιγμιαίας καταναλωτικής ευφορίας, στην αποχαύνωση των τηλεοπτικών σκουπιδιών που να βρεθεί χώρος για όραμα.
Κι όταν μιλάς γι' αυτά τις περισσότερες φορές σε θεωρούν γραφικό.

Περι προτεραιοτήτων και παρορμήσεων

Μόλις τελείωσα ένα συγκεκριμένο σύστημα γυμναστικής-αυτοάμυνας και σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι σήμερα αποφασίζουν να αφιερώσουν 15-20 λεπτά από το χρόνο τους για να κάνουν κάτι που πραγματικά θα τους ωφελήσει.
Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος αλλά πιστεύω ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων Αν νομίζεις ότι κάτι θα σε ωφελήσει τότε θα βρεις χρόνο να το κάνεις κόβοντας κάτι που δε σου προσφέρει τίποτα ή σε βλάπτει. Απλά αφήνουμε τους ρυθμούς της αγχωτικής ζωής μας να μας πάρουν από κάτω και παρασυρόμαστε σε μια συγκεκριμένη ρουτίνα χωρίς να το καταλάβουμε.
Αυτό γίνεται γιατί τις περισσότερες φορές ενεργούμε όχι με τη λογική μας αλλά με το θυμικό μας και το μυαλό μας γίνεται μια βάρκα που την παρασύρουν τα ρεύματα όπου θέλουν. Αν το καλοσκεφτούμε το καταναλωτικό μοντέλο της ζωής μας βασίζεται σε αυτό: μας θέλει να είμαστε δέσμιοι των παρορμήσεών μας που τρέφονται από τις μυριάδες εικόνες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.

Για τη κόρη μου.

Προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα παιδί πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα - όσο φυσικά μπορείς να το καταφέρεις στις σημερινές συνθήκες του καταναλωτισμού και της κυριαρχίας της εικόνας. Προσπαθείς να του καλλιεργήσεις τη φαντασία, την αισθητική και την ανακάλυψη της ομορφιάς σε πράγματα πέρα από αυτά που προσπαθούν να μας πλασάρουν οι μιντιακοί δυνάστες της εποχής μας. Προσπαθείς να του ενσταλάξεις ευγένεια, ήθος, ευαισθησία για τον άλλο.
Το παιδί αποδεικνύεται καλός δέκτης των παραπάνω. Προτιμάει να διαβάζει βιβλία αντί να είναι καρφωμένο μπροστά στη τηλεόραση. Γράφει ιστορίες, της αρέσει να ακούει Μότσαρτ, Βιβάλντι, Μπετόβεν, δεν σκέφτεται ποτέ κακό για κανένα, θέλει να αναπτύξει πραγματικές φιλίες. Και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Το παιδί πηγαίνει στο σχολείο. Και τι βρίσκει εκεί; Ένα περιβάλλον που αντί να προωθεί αυτές τις αξίες τις εξοβελίζει. Κι εσύ παίρνεις την απόφαση να δώσεις τη μάχη γιατί μόνο έτσι μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Ο δρόμος μπορεί να είναι μοναχικός, ανηφορικός αλλά είναι ανθρώπινος. Όπως λέει κάποιος παρεξηγημένος διανοούμενος της χώρας μας η 'πραγματική' ζωή είναι άθλημα. Ελπίζω να αντέξω.

Περί καταγγελτικής δημοσιογραφίας

Στη καταγγελτική ή αποκαλυπτική δημοσιογραφία υπάρχουν, νομίζω, δύο παράγοντες που καθορίζουν την αποτελεσματικότητά της. Ο τρόπος και η εναλλακτική στάση στα πράγματα.
Όταν η καταγγελία γίνεται με δημοσίευση πλαγίων απειλών τύπου 'Ποιος είναι ο βουλευτής που πιάστηκε στα πράσα να ...;', όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Ιός της ΚΕ, τότε δε μιλάμε για δημοσιογραφία αλλά για επιχείρηση εκβιασμών και ενός ιδιότυπου στυλ αλληλεξάρτησης Σ' αυτό το καθεστώς επικρατεί μια ισορροπία που βασίζεται στο πόσα 'άπλυτα' ξέρω εγώ για σένα και τι μπορείς να κάνεις εσύ για μένα. Κάποτε φυσικά χάνεται η ισορροπία και έχουμε πτώσεις από μπαλκόνια που χαλάνε τη μανέστρα.
Όσο αφορά την τηλεοπτική έκφανση αυτής της δημοσιογραφίας τύπου 'Ζούγκλας' ακόμα και σημαντικές αποκαλύψεις χάνουν την βαρύτητά τους γιατί γίνονται μέρος ενός σόου με πρωταγωνιστή τον αδέκαστο Μάκη περιτριγυρισμένο από διάφορους κομπάρσους που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η παρουσία τους δεν έχει καθόλου σημασία γιατί στο σόου αυτό που μετράει είναι το θέαμα. Συγκρίνοντας τέτοια θεάματα με εκπομπές ερευνητικής δημοσιογραφίας τύπου 'Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα' και 'Νέοι Φάκελλοι' βλέπεις ότι γίνεται προσπάθεια να φθάσεις στην ουσία μιας υπόθεσης και να μη χάνεις το δάσος για το δέντρο.
Κι αυτό σχετίζεται με τη γενική στάση του δημοσιογράφου απέναντι στα πράγματα γιατί στο προσομοιωμένο σημερινό περιβάλλον, που κυριαρχεί η παντοδυναμία της εικόνας και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός και οι περισσότεροι θέλουν να πιάσουν τη καλή, το πιο εύκολο πράγμα είναι να καταδεικνύεις τα στραβά και να αποκαλύπτεις σκάνδαλα. Το θέμα όμως είναι να μπορείς αυτά να τα συνδέεις με γενεσιουργές αιτίες και να προσπαθείς να παρουσιάζεις εναλλακτικές προτάσεις στάσης ζωής.

Αισθάνομαι άρα υπάρχω

Το cogito ergo sum του Ντεκάρτ λέει τη μισή αλήθεια. Το να σκέφτεσαι για την ύπαρξή σου, το κόσμο και τη θέση σου σ' αυτόν δεν καθορίζει τελείως την ανθρώπινη υπόστασή σου. Το πιο σημαντικό είναι η δυνατότητα να νοιώθεις συναισθήματα - ειδικά εκείνα που σχετίζονται με την κοινωνική διάσταση του ανθρώπου, π.χ συμπόνοια.
Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα του νευροφυσιολόγου Antonio Damasio στο βιβλίο του 'Descartes Error' όπου δείχνει με παραδείγματα ότι η αδυναμία διαφόρων ασθενών του να νοιώσουν συναισθήματα - όπως σε περιπτώσεις εγκεφαλικής δυσλειτουργίας των σχετικών μερών του εγκεφάλου -τους εμποδίζει να έχουν κανονική κοινωνική ζωή. Ενώ δεν έχουν χάσει τη δυνατότητα να σκέφτονται λογικά, η αδυναμία τους να νιώσουν συναισθήματα τους έχει καταστρέψει την κοινωνική ζωή. Για παράδειγμα, κάποιος που βρίσκεται στο δίλημμα να έχει κάποιο μεγάλο οικονομικό όφελος αλλά παράλληλα να βλάψει τον καλύτερό του φίλο ή κάποιο αγαπημένο πρόσωπο δεν θα διστάσει να διαλέξει το πρώτο. Για ένα τέτοιο άνθρωπο δεν υπάρχει δίλημμα.
Τα παραπάνω βέβαια αν τα εφαρμόσουμε στις σημερινές ανεπτυγμένες κοινωνίες όπου το συναίσθημα θεωρείται πολυτέλεια εξηγεί πολλά απο τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε σαν κοινωνία και σαν άτομα.