Πολύς ντόρος γίνεται τους τελευταίους μήνες για τα δεινά που επέρχονται λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι περισσότεροι είναι χρεωμένοι σε τέτοιο σημείο που αδυνατούν να ξεπληρώσουν πιστωτικές κάρτες και στεγαστικά. Ο φόβος της απόλυσης πλανάται πάνω από τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν την οικονομία να ‘ορθοποδήσει’ ρίχνοντας ρευστό στην αγορά που όμως δεν φαίνεται. Πολλοί μιλούν για συστεμική κρίση και γενικά η κατάσταση είναι ζοφερή.
Κι όμως η παρούσα κατάσταση κρύβει τόσα πολλά θετικά που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε καινούργιους δρόμους ή ακόμα και σε δρόμους που έχουμε ξεχάσει μέσα στην λαίλαπα του καταναλωτισμού και του lifestyle. Πρώτο και καλύτερο είναι η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από τη συσσώρευση πραγμάτων. Η προσομοιωμένη πραγματικότητα που μας έχει επιβληθεί μας έχει θαμπώσει τόσο με τις γυαλιστερές της εικόνες που ξεχάσαμε τα απλά πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή.
Το σημαντικότερο που έχουμε ξεχάσει είναι ότι αυτό που πραγματικά μας γεμίζει σαν όντα είναι η ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Αν πραγματικά κοιτάξουμε μέσα μας με ειλικρίνεια θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα λεφτά αλλά με το τρόπο ζωής. Οι οικογενειακές σχέσεις π. χ. είναι σε βαθιά κρίση χωρίς ουσιαστική επικοινωνία. Είναι ευκαιρία να ξεφύγουμε από κουκούλι του εγώ και να επενδύσουμε στις σχέσεις μας σαν σύντροφοι, γονείς και γενικά σαν συνάνθρωποι.
Η πλαστική ευμάρεια ίσως μας εμπόδιζε να δούμε τα αυτονόητα. Τώρα που είμαστε όλοι ενωμένοι με τα δεσμά του χρέους καθώς ο ένας παίρνει τα χρεωμένα λεφτά του άλλου για να ξεπληρώσει το χρέος του, έχουμε την ευκαιρία της επιλογής. Ή θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο ή θα κατασπαραχθούμε.
