Πειράζει που δεν θέλω να συνταξιοδοτηθώ; Ή αλλιώς 'Η αργία φέρνει μαθαλκία'

Επειδή πολύς ντόρος γίνεται με το ασφαλιστικό, εγώ θα πω κάτι αιρετικό. Ποτέ δε μπορούσα να καταλάβω αυτή τη μανία των περισσοτέρων ανθρώπων να σταματήσουν να δουλεύουν - μερικοί μάλιστα στα 50 τους!!!. Όταν είσαι συνταξιούχος στην ουσία βγαίνεις στη σύνταξη απ' τη ζωή. . Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή σου είναι η δουλειά σου.Να σε ρωτάνε τι κάνεις και να λες 'τίποτα'!!, για μένα είναι κατάντια.
Ίσως έχει να κάνει με το ότι μ' αρέσει η δουλειά μου - καθηγητής αγγλικών - και προσπαθώ να την κάνω όσο πιο καλύτερα μπορώ. Μου αρέσει επίσης κι η επαφή, το δούναι και λαβείν με τόσες διαφορετικές προσωπικότητες που σε κάνουν καλύτερο σαν καθηγητή και σαν άνθρωπο.
Θα μου πεις τι γίνεται στη περίπτωση που κάνεις μια δουλειά που δεν σ' αρέσει, που δεν τη διάλεξες. Θα μπορούσα να σου πω ότι όπως στρώνουμε θα κοιμηθούμε, που ίσως ακούγεται σκληρό αλλά από ένα σημείο και μετά εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις ακόμα και αναστροφή. Αν δε σε ικανοποιεί η δουλειά σου προσπάθησε να την αλλάξεις, μάθε κάτι καινούργιο, πιο ενδιαφέρον.
Εγώ θα ήθελα πάντως να πεθάνω δραστήριος κι όχι να μ' έχει πάρει η ζωή από κάτω. Η αργία φέρνει μαθαλκία.

Θιβέτ, ανθρώπινα δικαιώματα & 'προοδευτικότητα

Πολύ επιτυχημένο το σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη στη Καθημερινή σχετικά με την αντιμετώπιση της τεταμένης κατάστασης στο Θιβέτ από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Οι μάχες σώμα με σώμα με τις κινέζικες δυνάμεις καταστολής είτε περνάνε στο ντούκου ή βαπτίζονται 'διένεξη'. Το ίδιο το Θιβέτ είναι 'προσαρτημένη περιοχή' ενώ πχ η Παλαιστίνη είναι 'κατεχόμενη'.
Στο Θιβέτ έχουμε 'Κινέζους μέτοικους' αλλά στη Κύπρο έχουμε 'παράνομο εποικισμό'. Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη περίπτωση διαφορετικών μέτρων και σταθμών τότε τι είναι;
Η Κίνα βέβαια είναι ο ανερχόμενος γίγαντας και παγκόσμιος παραγωγός των περισσότερων προϊόντων που καταναλώνουμε και πρέπει να είμαστε διακριτικοί στη 'κριτική' μας γιατί βλέπετε η μπίζνα είναι πάνω απ' όλα.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι οι λεγόμενες 'προοδευτικές' δυνάμεις που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τηρούν σιγή ιχθύος. Έχουμε μάθει το παραμύθι και διοργανώνουμε πορείες, φορώντας ρούχα made in China, στην Αμερικάνικη Πρεσβεία σε μια χώρα που έχει υιοθετήσει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής ( πχ έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό διαβήτη στα παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση - ας είναι καλά τα φαστφουντάδικα). Είδατε καμιά πορεία στην τελευταία διαδήλωση στο κέντρο στην Κινέζικη Πρεσβεία; Είδατε συμπαράσταση στους Θιβετανιούς διαδηλωτές στην Ολυμπία;
Στην περίπτωση του Θιβέτ υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Ο πολιτικός ηγέτης των Θιβετανιών τυχαίνει να είναι και ο θρησκευτικός τους ηγέτης και οι 'προοδευτικές' δυνάμεις έχουν αλλεργία στην θρησκεία.
Αλήθεια η Κανέλλη εμφανίστηκε στα κανάλια να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση στο Θιβέτ;

Περί τεχνολογίας και 'κλειστών συστημάτων'.

Ένα πράγμα που με απασχολεί πολύ τελευταία είναι η αδυναμία μας να κατανοήσουμε μερικά βασικά πράγματα για την επίδραση της τεχνολογίας και των μέσων στη ζωή μας.
Ο προφητικός, σε πολλά πράγματα, Marshall McLuhan είχε πει ότι έχουμε την τάση όταν μιλάμε για τεχνολογία και μέσα να επικεντρωνόμαστε στη λεγόμενη καλή ή κακή χρήση του τεχνολογικού μέσου αλλά ξεχνάμε ότι το κάθε μέσο κατά κάποιο τρόπο μας καθιστά 'ανάπηρους' γιατί γίνεται προέκταση του εαυτού μας. Πχ το σημαντικό με την τηλεόραση δεν είναι τόσο ο τρόπος που χρησιμοποιείται αλλά το γεγονός ότι γίνεται προέκταση του ματιού μας. Κι όταν η τηλεόραση αντικαθιστά σχεδόν ολοκληρωτικά τη πρωτογενή ματιά μας, η αντίληψη του κόσμου είναι φιλτραρισμένη μέσα από ένα αχταρμά εικόνων όπου έχουν αλεστεί τα πιο αταίριαστα πράγματα.
Είναι επίσης απορίας άξιο είναι ότι αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι οδηγούμαστε στη συνένωση με τις μηχανές. Μέσω της νανοτεχνολογίας θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε nanobots στον εγκέφαλό μας για να αυξήσουμε τη μνήμη μας ή οτιδήποτε software μπορεί κάποιος να φανταστεί κι αυτό είναι κάτι που πρέπει ν' αρχίσουμε να το συζητάμε τώρα.
Έχουμε ναρκωθεί από την τεχνολογία σαν τον Νάρκισσο του μύθου όπως πολύ έξυπνα έχει αναλύσει ο MacLuhan. Το νόημα του μύθου είναι το γεγονός ότι γοητευόμαστε από τις προεκτάσεις του ευατού μας. Ο Νάρκισσος πήρε την αντανάκλασή του για ένα άλλο
πρόσωπο. Η προέκταση του καθρεπτισμένου εαυτού του στον καθρέπτη του νερού νάρκωσε τις αισθήσεις του κι έγινε σκλάβος της εικόνας. Προσάρμοσε την ύπαρξή του στην προέκταση του εαυτού του κι έγινε ένα 'κλειστό σύστημα'.
Μήπως όλοι μας έχουμε γίνει 'κλειστά συστήματα' ναρκωμένοι από τις αλλεπάλληλες προεκτάσεις του εαυτού μας;

Όραμα κανείς;

Η ζωή χωρίς κάποια προοπτική - ακόμα και την πιο μηδαμινή - δεν νοηματοδοτείται. Αν δεν ξυπνάς το πρωί προσμένοντας κάτι η μέρα σου φαίνεται ανιαρή και δεν κάνεις τίποτα με όρεξη. Έχουμε αναρωτηθεί τι όραμα έχουμε σαν χώρα κατ' αρχάς; Και δεν είναι ανάγκη αυτό να είναι κάτι μεγαλεπήβολο αν και θα ήταν ευκταίο.
Έχουμε αναρωτηθεί τι μας εμποδίζει σαν χώρα να επενδύσουμε στην παιδεία μέσω των νέων τεχνολογιών; Ποιες είναι οι προτάσεις της ΟΛΜΕ πχ για την ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας; Που είναι οργανωμένες ενέργειες από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων να πιέσουν προς μια νέα κατεύθυνση. Λόγου χάριν, η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικού διαβήτη τύπου 2 στην Ευρώπη. Είναι τόσο δύσκολο να εκπονηθεί μια οργανωμένη αντιμετώπιση του προβλήματος μέσα από το σχολείο; Αν δεν μάθουν τα παιδιά στο σχολείο βασικές αρχές υγιεινής διατροφής που θα τις μάθουν;
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα έχει πλακώσει όλα η κομματίλα και βασιλεύει η μετριότητα. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον το όραμα είναι να τη βολέψουμε όπως μπορούμε. Στη μετριότητα μιας θεσούλας στο δημόσιο, στις επιφανειακές ικανοποιήσεις της στιγμιαίας καταναλωτικής ευφορίας, στην αποχαύνωση των τηλεοπτικών σκουπιδιών που να βρεθεί χώρος για όραμα.
Κι όταν μιλάς γι' αυτά τις περισσότερες φορές σε θεωρούν γραφικό.

Περι προτεραιοτήτων και παρορμήσεων

Μόλις τελείωσα ένα συγκεκριμένο σύστημα γυμναστικής-αυτοάμυνας και σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι σήμερα αποφασίζουν να αφιερώσουν 15-20 λεπτά από το χρόνο τους για να κάνουν κάτι που πραγματικά θα τους ωφελήσει.
Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος αλλά πιστεύω ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων Αν νομίζεις ότι κάτι θα σε ωφελήσει τότε θα βρεις χρόνο να το κάνεις κόβοντας κάτι που δε σου προσφέρει τίποτα ή σε βλάπτει. Απλά αφήνουμε τους ρυθμούς της αγχωτικής ζωής μας να μας πάρουν από κάτω και παρασυρόμαστε σε μια συγκεκριμένη ρουτίνα χωρίς να το καταλάβουμε.
Αυτό γίνεται γιατί τις περισσότερες φορές ενεργούμε όχι με τη λογική μας αλλά με το θυμικό μας και το μυαλό μας γίνεται μια βάρκα που την παρασύρουν τα ρεύματα όπου θέλουν. Αν το καλοσκεφτούμε το καταναλωτικό μοντέλο της ζωής μας βασίζεται σε αυτό: μας θέλει να είμαστε δέσμιοι των παρορμήσεών μας που τρέφονται από τις μυριάδες εικόνες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.

Για τη κόρη μου.

Προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα παιδί πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα - όσο φυσικά μπορείς να το καταφέρεις στις σημερινές συνθήκες του καταναλωτισμού και της κυριαρχίας της εικόνας. Προσπαθείς να του καλλιεργήσεις τη φαντασία, την αισθητική και την ανακάλυψη της ομορφιάς σε πράγματα πέρα από αυτά που προσπαθούν να μας πλασάρουν οι μιντιακοί δυνάστες της εποχής μας. Προσπαθείς να του ενσταλάξεις ευγένεια, ήθος, ευαισθησία για τον άλλο.
Το παιδί αποδεικνύεται καλός δέκτης των παραπάνω. Προτιμάει να διαβάζει βιβλία αντί να είναι καρφωμένο μπροστά στη τηλεόραση. Γράφει ιστορίες, της αρέσει να ακούει Μότσαρτ, Βιβάλντι, Μπετόβεν, δεν σκέφτεται ποτέ κακό για κανένα, θέλει να αναπτύξει πραγματικές φιλίες. Και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Το παιδί πηγαίνει στο σχολείο. Και τι βρίσκει εκεί; Ένα περιβάλλον που αντί να προωθεί αυτές τις αξίες τις εξοβελίζει. Κι εσύ παίρνεις την απόφαση να δώσεις τη μάχη γιατί μόνο έτσι μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Ο δρόμος μπορεί να είναι μοναχικός, ανηφορικός αλλά είναι ανθρώπινος. Όπως λέει κάποιος παρεξηγημένος διανοούμενος της χώρας μας η 'πραγματική' ζωή είναι άθλημα. Ελπίζω να αντέξω.