Για τη κόρη μου.

Προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα παιδί πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα - όσο φυσικά μπορείς να το καταφέρεις στις σημερινές συνθήκες του καταναλωτισμού και της κυριαρχίας της εικόνας. Προσπαθείς να του καλλιεργήσεις τη φαντασία, την αισθητική και την ανακάλυψη της ομορφιάς σε πράγματα πέρα από αυτά που προσπαθούν να μας πλασάρουν οι μιντιακοί δυνάστες της εποχής μας. Προσπαθείς να του ενσταλάξεις ευγένεια, ήθος, ευαισθησία για τον άλλο.
Το παιδί αποδεικνύεται καλός δέκτης των παραπάνω. Προτιμάει να διαβάζει βιβλία αντί να είναι καρφωμένο μπροστά στη τηλεόραση. Γράφει ιστορίες, της αρέσει να ακούει Μότσαρτ, Βιβάλντι, Μπετόβεν, δεν σκέφτεται ποτέ κακό για κανένα, θέλει να αναπτύξει πραγματικές φιλίες. Και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Το παιδί πηγαίνει στο σχολείο. Και τι βρίσκει εκεί; Ένα περιβάλλον που αντί να προωθεί αυτές τις αξίες τις εξοβελίζει. Κι εσύ παίρνεις την απόφαση να δώσεις τη μάχη γιατί μόνο έτσι μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Ο δρόμος μπορεί να είναι μοναχικός, ανηφορικός αλλά είναι ανθρώπινος. Όπως λέει κάποιος παρεξηγημένος διανοούμενος της χώρας μας η 'πραγματική' ζωή είναι άθλημα. Ελπίζω να αντέξω.