Η ζωή χωρίς κάποια προοπτική - ακόμα και την πιο μηδαμινή - δεν νοηματοδοτείται. Αν δεν ξυπνάς το πρωί προσμένοντας κάτι η μέρα σου φαίνεται ανιαρή και δεν κάνεις τίποτα με όρεξη. Έχουμε αναρωτηθεί τι όραμα έχουμε σαν χώρα κατ' αρχάς; Και δεν είναι ανάγκη αυτό να είναι κάτι μεγαλεπήβολο αν και θα ήταν ευκταίο.
Έχουμε αναρωτηθεί τι μας εμποδίζει σαν χώρα να επενδύσουμε στην παιδεία μέσω των νέων τεχνολογιών; Ποιες είναι οι προτάσεις της ΟΛΜΕ πχ για την ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας; Που είναι οργανωμένες ενέργειες από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων να πιέσουν προς μια νέα κατεύθυνση. Λόγου χάριν, η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικού διαβήτη τύπου 2 στην Ευρώπη. Είναι τόσο δύσκολο να εκπονηθεί μια οργανωμένη αντιμετώπιση του προβλήματος μέσα από το σχολείο; Αν δεν μάθουν τα παιδιά στο σχολείο βασικές αρχές υγιεινής διατροφής που θα τις μάθουν;
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα έχει πλακώσει όλα η κομματίλα και βασιλεύει η μετριότητα. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον το όραμα είναι να τη βολέψουμε όπως μπορούμε. Στη μετριότητα μιας θεσούλας στο δημόσιο, στις επιφανειακές ικανοποιήσεις της στιγμιαίας καταναλωτικής ευφορίας, στην αποχαύνωση των τηλεοπτικών σκουπιδιών που να βρεθεί χώρος για όραμα.
Κι όταν μιλάς γι' αυτά τις περισσότερες φορές σε θεωρούν γραφικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου