Η Ανάσταση έχει καταντήσει ένα πανηγύρι με βεγγαλικά και το πραγματικό της νόημα έχει πνιγεί μέσα στα τελετουργικά, τη μαγειρίτσα -τι φοβερό έθιμο να πέφτεις με τα μούτρα σε τέτοιο ανθυγιεινό φαγητό μετά από νηστεία!- και τα τσιμπούσια της χοληστερίνης.
Η Ανάσταση σαν ζωή μετά θάνατο δεν μ' ενδιαφέρει. Η ανάσταση θα έπρεπε είναι η αναγέννηση του ανθρώπου μέσα από την αυθυπέρβαση του εγώ και την προσφορά ανιδιοτελούς αγάπης. Μια τέτοια στάση ζωής συνιστά θάνατο του 'ατόμου' και γέννηση του 'προσώπου' δηλαδή ανάσταση. Αυτά βέβαια είναι δύσκολα πράγματα και στην σημερινή εποχή που οργιάζει το εγώ και η εικονική πραγματικότητα φαίνεται ακατόρθωτο
Γι' αυτό η εκκλησία έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό το τρένο. Αντί να εστιάζει στα ουσιώδη έχει προσκολληθεί στα τυπολατρικά -γάμους, κηδείες, βαφτίσια κλπ. κι έχει γίνει ένα είδος κατεστημένου. Απλά προχωράει με κεκτημένη ταχύτητα.
1 σχόλιο:
ΣΥΜΦΩΝΩ!
Δημοσίευση σχολίου